Ben coñecido é que os gatos domésticos son uns grandes depredadores (oportunistas) de especies silvestres. Contabilízanse por millóns todos os anos as aves mortas por gatos domésticos. En todo o mundo… ou máis ben onde hai investigación ao respecto.
Pero non sempre unha escena de caza acaba con éxito. Neste caso un gato fronte a casa trata de capturar unha pega (Pica pica) – urraca en castelán- pero non o conseguen. Todo o contrio a voz de alarma das pegas escoitase a moita distancia e alarma a outros córvidos, non só pegas. Aí vos deixo un video grabado de xeito artesanal e de xeito espontáneo polo que a calidade non é espectacular.
Que as pegas (Pica pica) son moi listas xa o sabiamos todos. Agora ben, sen esforzo ningún podemos observar comportamentos asombrosos, de gran complexidade, entre outras cousas porque permite inferir que estas aves son capaces de planificar o futuro, cousa que, as veces, pensamos que é exclusivo da nosa especie.
Hai uns días, no pequeno parque a carón de casa, vimos unha pega con algo no peteiro, quedamos mirando a nenas e máis eu con atención, a só uns metros. A pega puxo o que levaba no pico entre unhas herbas e, para sorpresa nosa, desprazouse un par de metros e recolleu unha folla de magnolio que puxo sobre a comida. Logo marchou.
Fomos mirar o que era: un pouco de pan, perfectamente oculto. Velaí a foto.
O panorama dos dumidoiros de aves en Santiago de Compostela non estaría completo se non mencionamos o existente no campus sur da USC, próximo á facultade de Farmacia e nun lugar transitado e coñecido.
Nunhas poucas árbores pódense contar, sen dificultade, unha gran cantidade de grallas pequenas (Corvus monedula) – Grajillas-, en torno aos 40 exemplares, xunto cuns 70 exemplares de pega (Pica pica) – urracas-. Sen dúbida un bo durmideiro comunal de córvidos sendo os primeiros, as grallas pequenas, como xa temos dito noutras ocasións, unha especie que se ben non está en perigo, si que está en regresión e non é descartable que poida ser cualificada nun futuro de vulnerable.
A tarde escollida para visitar este durmideiro non era boa. Levamos máis de dous meses golpeados por fortes borrascas do Atlántico, ou cicloxéneses explosivas como agora lles din, e este día había unha ben forte polo que foi difícil tomar boas imaxes e mesmo a Rubia a duras penas suxeitaba os seus prismáticos coas súas pequenas mans que se enfriaban rapidamente.
Qué preguntou a Rubia
Isto deu lugar a algunhas serias reflexións: cómo son capaces de suxeitarse as aves nas polas das árbores con este vento sen caer? e cómo son capaces de durmir con semellante meneo?
Como se pode ver nestes vídeos, suxeitarse e durmir nestas condicións non parece doado. O de suxeitarse é sinxelo: as aves, botándose cara adiante, automáticamente pechan os dedos das patas, exercendo unha gran presión cun mínimo esforzo, isto é, sen gastar apenas enserxía. O de durmir xa é outra cousa.
Hai uns días falábamos dos durmidoiros de estorniños, pero non é esta especie, ou para ser exacto, estas dúas especies, as únicas que forma durmidoiros espectaculares en plena cidade. Neste caso lembrámonos das nosas veciñas, as pegas (Pica pica) ou urracas, en castelán. Son moi comúns, como xa vimos noutras entradas, un córvido familar e listo, adaptable e que, debido ao común que é a especie, parece que non sempre sabemos apreciar a sua indubidable fermosura. Pois ben, esta especie agrúpase tamén en durmidoiros en árbores na cidade. Neles protéxense unhas a outras da posible presenza de depredadores, que na cidade son menos que no campo, xogan coa vantaxe de ter luz (das farolas) de noite e uns grados máis de temperatura. En Santiago podemos verlas no entorno do Auditorio de Galicia e no Campus sur. Deixámosvos unhas fotos tomadas xa de noite a luzo do flash e das farolas.
Aves en Santiago de Compostela 