Que facer en decembro

O traballo e outras cousas mantéñennos lonxe das aves próximas e deste blog. Pero non por iso hai que pensar que non observamos aves en Santiago de Compostela.

O gabián (Accipiter nisus) – gavilán- : é unha rapina pequena e, aínda que común, poucas veces visible debido ao seu sixilo. É moi común en cidades con moitos parques e xardíns e así, nas últimas dúas semanas vímola dúas veces. Parece pouco pero non está mal para unha especie tan discreta. A primeira observación foi nas Brañas do Sar onde un bonito macho contemplounos camuflado entre as sombras dun salgueiro. A segunda observación foi, nin máis nin menos, dende o patio do cole das nenas; foi fugaz pois estaba de caza perseguindo a un grupo de lavandeiras brancas (Motacilla alba).

Un gabián en voo

 

O falcón (Falco peregrinus): xa temos falado moitas veces desta especie. Varias foron as ocasións en que o temos visto, unha delas, tamén dende o patio do cole ben cedo.

Os durmidoiros de lavandeiras brancas (Motacilla alba). Sorprendentes por moito que un os mire un ano tras outro. Ao serán hai que ir á praza de Galicia ou á de Vigo; nas escasas árbores que teñen durmen varios centos delas que se reparten o espazo urbano. Se cadra tamén vedes o falcón tratando de pillar algunha!

Advertisement

Durmidoiros, espectáculo invernal 3

O panorama dos dumidoiros de aves en inverno en Santiago de Compostela non estaría completo sen darnos un paseo por dúas céntricas e urbanas prazas. Son prazas áridas, pouco acolledoras, que poderíamos pensar que non teñen interese ningún para as aves, todo o contrario.

Referímonos ás prazas de Galicia e de Vigo, ambas céntricas e sustentadas sobre apardoiros subterráneos, cheas de tráfico de vehículos e persoas. Ben, nestas prazas atopamos algunhas árbores de pouco porte, escuálidas incluso pero suficientes para que nelas se instalen sendos dumidoiros de lavandeira branca (Motacilla alba). Son aves comúns, características de medios rurais e urbanos, coñecidas por todos, confiadas.

Reunirse en durmidoiros tan netamente urbanos ten as súas vantaxes: evítanse os depredadores e a temperatura é lixeiramente superior. Dúas vantaxes definitivas para a supervivencia invernal. Contemplar estes durmidoiros non pode ser máis sinxelo e ao alcance de calquera, basta poñerse en calquera esquina da praza no serán. (Ambas prazas están agora sendo remodeladas polo que o estado dos durmidoiros é lixeiramente peor que outros invernos. Conservarán ás árbores que é o fundamental).

Colaboracións!

O feito da observación de aves, dende a ornitoloxía profesional ata a o afeicioado máis casual, topouse cunha pequena revolución hai uns anos. Trátase da fotografía dixital. Con case calquera equipo pódense sacar fotos de aves, se ben en moitas ocasións con calidade limitata case sempre moi útiles para identificar a especie, a súa idade, sexo… para documentar a presenza de especies raras ou en situacións pouco comúns, etc. Mesmo é unha excelente ferramenta para aprender a identificalas: o que ata hai pouco era unha fugaz observación dunha especie descoñecida pódese tornar nunha imaxe que, con calma, nos permita identificar a ave en particular con tranquilidade na casa e rodeados de recursos a moreas, dende as clásicas guías a webs especializadas con miles de outras fotos…. As posibilidades son moitas: cámaras réflex con potentes obxectivos, compactas acopladas a prismáticos ou telescopios (a famosa técnica do digiscoping) e incluso móbiles acoplados tamén a diversa óptica.

Cos pequenos ocurre algo curioso: algo que xeralmente está fora do seu alcance visual – as aves sempre están lonxe para un neno- pasa a estar absolutamente próximo e polo tanto atrainte a idades temperás.

Nesta ocasión, o escritor e bo amigo Eduardo Estévez, tamén-cun-fillo-por-Compostela, fotografiou algunhas aves en Santiago de Compostela coa súa nova cámara dotada dun gran zoom nun formato case compacto. Sen dúbida un excelente xeito de inciarse e iniciar ao seu pequeno na curiosidade polo entorno. A súa primeira colaboración pode ser un pequeno catálogo de, quizáis, as tres especies máis comúns da cidade. Vexamos:

Aquí podemos observar un macho adulto de merlo (Turdus merula), especie da que xa temos falado en ocasións.

Unha ave típica de zonas con menos árbores como parques rúas, tellados, etc. e orixinalmente característica de medios agrícolas, a lavandeira branca (Motacilla alba).

E aquí vemos outro merlo (Turdus merula) deste individuo podemos destacar que se trata de un polo volantón, esto é un xoven recén saído do niño, recoñecible pola súa plumaxe marrón con esas características pintas máis craras, sobre todo, polo peito.

E por último un pardal (Passer domesticus), ave urbana por excelencia.

Así que xa sabedes, aproveitar estes novos recursos para aprender máis cousas.